İlk kemoterapi; "yarın bambaşka bir gün olacak (mı?)"

Bugün 7 Kasım, meme kanseri olduğum ortaya çıktığından beri sanki yüz yıl süren bir hafta geçti. Geçen bir hafta içinde yapılan sayısını bilmediğim doktor görüşmeleri, testler, tetkikler derken işte o gün geldi çattı, kemoterapi! Sabah kalkıp oğlumla oyun oynayıp kahvaltısını yaptırdıktan sonra okula uğurluyorum. Oğlumu okuldan babaannesi alıp kendi evine götürecek, uyku saati gelene kadar orada kalacak, anne grip olmuş evde yatıyor diyecekler. Uyku saati geldiğinde babası arabada uyutup eve öyle getirecek; kemoterapiye vücudumun ne tepki vereceğini kestiremediğimizden o gece karşılaşmamamızın daha iyi olacağını düşündük, beni hasta görmesini hiç istemiyorum.

Hazırım, eşimle birlikte hastaneye doğru yola çıkıyoruz. Şimdiye kadar trafik olmasına sevindiğim bir araba yolculuğum hiç olmamıştı :) Hastaneye ulaşmamızla herşey birden hızlanıyor, onkoloğumla görüşüyorum, çok tatlı bir kadın, sürekli gülümsüyor. Bir onkoloğun bu kadar pozitif ve sempatik olması uğraştığı konunun sevimsizliği nedeniyle tuhaf geliyor, doktorumu seviyorum ve bu duruma şaşırıyorum, kafamın içinde bir şarkı yankılanıyor “Strumming my pain with his fingers, singing my life with his words, killing me softly with his song, killing me softly with his song, telling my whole life with his words, killing me softly with his song..”, nerden çıktı bu şarkı şimdi diye bir daha şaşırıyorum..

Kan tahlili sonuçlarını bekliyoruz, ışık hızıyla çıkıyor sonuçlar, kemoterapi almamda bir sakınca yokmuş. Hadi geçelim diyor hemşire, kemoterapi ünitesine doğru yürüyoruz, çok korkuyorum, eşimin elini daha sıkı tutarak gülümsemeye çalışıyorum, o kadar gerginim ki başarabiliyor muyum emin değilim, dur bir fotoğraf çekelim diyorum.

 

Kemoterapi ünitesinin kapısı arkamızdan kapanıyor. Ağlıyorum. Nereye baksam saçları, kaşları olmayan bembeyaz insanlar var, Allah’ım herşey sanki bir kabus, ben burda olmamalıyım, LÜTFEN BİRİSİ BENİ UYANDIRABİLİR Mİ ARTIK!? Saçları kazınmış bir kadına gözüm takılıyor, ama saçları kemoterapiden dökülmüş gibi değil, sanki özellikle kazınmış, sonra elini tuttuğu çocuğa kayıyor gözlerim, onun da saçları yok, ama onunkiler kazınmamış, dökülmüş. Tekrar bakıyorum kadına, gücü dalga dalga yayılıyor etrafa, dağ gibi dimdik duruyor, sımsıkı tutuyor oğlunun elini. Sonra başka çocuk sesleri duyuyorum, ağlayan çocuklar, biraz sonra kemoterapi alacaklar çocuklar, Allah’a binlerce kez şükrediyorum, bir daha ağlamamaya söz veriyorum.

Odaya geçiyoruz, serumlarımın gelmesini beklerken kemoterapi hemşiresi bir yandan beni rahatlatmaya çalışıyor bir yandan da genel bilgiler veriyor. Hemşireye “şu anda kapı açılsa ve birisi gelip ‘duruuunnn tahliller karışmış, siz kanser değilsinizzz’ dese olan bitenden dolayı hiç kızmam, alnından öper çıkar giderim” sözleri dökülüyor ağzımdan, hemşirenin şaşkın ve bir o kadar da üzgün bakışlarıyla karşılaşıyorum :) Zaten serumlarım da geldi artık, işte oradalar, hepsi gerçek.. Önce mide koruyucu ve alerji önleyicilerle başlıyoruz, çok korkuyorum, eşime gülümsüyorum, serumdan ilaç tıp tıp akıp ince şeffaf borudan kayarak portumdaki iğneden ana damarıma giriyor. Alerji ilaçları beni sersemletiyor, göz kapaklarım ağırlaşıyor, uyuyup kalmadan bir fotoğraf çekmesini istiyorum eşimden, kocaman gülümsüyorum. Sonraki serumları alırken artık gözlerimi açık tutamıyorum, ara sıra gözlerimi açtığımda karşımdaki pencereden yaprakları sararmış ağaçları görüyorum, kış geliyor..

Eve dönüyoruz, hareketlerim iyice ağırlaştı, tedavim süresince meditasyon niyetine oğlum için örmeye karar verdiğim battaniyeyi örmeye başlıyorum. Oğlum için kurduğum hayallerle örülü bir battaniye olacak bu, çok romantik :) Bir süre sonra kapanan gözlerime daha fazla karşı koyamıyorum, beynim karıncalanıyor, kulaklarım uğulduyor, yatağa uzanıyorum, artık gözlerimi açamıyorum, düşüyorum..

“Aşkım iyi misin?” derinden bir ses duyuyorum, eşim yanımda, gözlerimi açamıyorum, iyiyim demek için ağzımı açıyorum, sesim çıkmıyor, ağzımı kapatmak istiyorum, kapatamıyorum, güçlükle gözlerimi aralıyorum, korku dolu bir çift göz bana bakıyor, iyiyim diye fısıldıyorum, gözlerim kapanıyor, sanırım ağzım hala açık. Saat kaç, ne kadardır bu şekilde yatıyorum bilemiyorum, kulaklarım uğulduyor, beynim zonkluyor, midem bulanıyor, hiçbir uzvumu hareket ettiremiyorum, yataktan bir daha kalkamayacağım sanırım. Eşimi telaşlandırmak istemiyorum, sakince yatıyorum, uyuyorum zannediyor, uyuyor muyum emin değilim, bilincim gidip geliyor sanki. Midem çok bulanıyor, midemdekileri çıkartmak istiyorum, eşim ve oğluma bakan ablası kaldırıyorlar beni, banyoya kadar kilometrelerce yol gidiyoruz, midemde hiçbir şey yok, hiçbir şey çıkartamıyorum, ayakta duramıyorum, yatağa dönüyoruz. Eşim endişeli, doktoru arıyor, “doktor endişelenmememizi söyledi, yarın bambaşka bir gün olacak dedi” bu sözler beynimde yankılanarak tekrar uyku-baygınlık arası halime dönüyorum, yarın bambaşka olacak, yarın, bambaşka, yarın.. Yarın olacak mı?